Nog niet lang geleden was ik een maand lang op La Palma, een prachtig groen eiland dat scherp oprijst in een enorme oceaan. Er zijn niet heel veel stranden op La Palma, wandelpaden des te meer. Maar de zee is er alomtegenwoordig. Vanuit mijn huisje in de bergen keek ik uit op de oceaan, die ieder dag anders was van beweging, van kleur.
Op een mooie warme dag daalde ik af naar de zee; ik ademde de zilte lucht, luisterde naar het ritme van de branding, liet de golven mijn broekspijpen doorweken en voelde de enorme kracht van het terugtrekkende water. Ik zwom, liet me wiegen, werd omvergeworpen door brekende golven; ik was in de zee en de zee was in mij.
In de ontmoeting met de zee ervoer ik de werking van Natrium muriaticum, het homeopathische middel dat gemaakt is van het zout van de zee. Het middel dat zo belangrijk is voor mensen met een diep verdriet. Ik herkende de zoute tranen van de oceaan, de troost van het wiegende water waardoor je je gedragen voelt, de geruststellende cadans van de branding die altijd doorgaat, net als het leven zelf. Ik was blij dat ik homeopaat ben.
Deze column werd eerder gepubliceerd op de website van de Vereniging Homeopathie.
